Evren 25: Farelerin Başına Gelen Şey, Bugün Bizim de Başımıza Geliyor Olmasın?”

Geçen gün John Calhoun’un meşhur Evren 25 deneyini tekrar okudum. Hani şu farelere sınırsız yiyecek, güvenlik, konfor verilen deney… Ve bir anda aklımdan hiç çıkmayan bir düşünce geldi:

“Biz de bazen aynı kutunun içinde yaşamıyor muyuz?”

Bak, gel beraber düşünelim.

Her Şey Var Ama İçimiz Sıkılıyor Evren 25’te farelere mükemmel bir hayat sunuluyor. Ne açlık var, ne tehlike… Tam bir “fare cenneti”.

Ama sonra bir şey oluyor. Fareler sosyalleşmeyi bırakıyor. Kimisi agresifleşiyor, kimisi tamamen içine kapanıyor. Bazıları ise sadece yiyip uyuyor — hiçbir şeye karışmadan, hiçbir şey hissetmeden.

Burası çok tanıdık geliyor. Hani bazen bize de olur ya… Hiçbir eksik yoktur ama yine de bir tuhaflık vardır. İnsanın içi sıkılır, anlam kayar, heves solar.

Kalabalığın İçinde Yalnızlık Şimdi düşün: Koca şehirde kaç kişiyiz? Milyonlar! Ama kaçına dokunabiliyoruz? Kaçıyla gerçekten konuşuyoruz?

Evren 25’te fareler fiziksel olarak iç içeydi ama ruhen birer birer koptular. Bizim şehirler de tam böyle değil mi aslında? Metroda, asansörde, sokakta “yan yana”yız ama “birlikte” değiliz.

Telefonlarımızda yüzlerce kişi var, ama bir derdimiz olduğunda bazen arayacak kimse bulamıyoruz.

Asıl Sorun Konfor Değil; Bağların Kopması Deneyin bence en vurucu tarafı şu: Fareler konfordan değil, bağsızlıktan çöktü.

Biz de bazen aynı hatayı yapıyoruz. “Biraz daha rahat olsam her şey düzelecek” diyoruz. Halbuki mesele rahatlık değil; muhabbet, dostluk, amaç, bir işe yarama hissi…

Bunlar olmayınca insanın içi eksiliyor. Kutu ne kadar büyük olursa olsun, dar geliyor.

Evren 25 Bize Ne Diyor? Aslında deney çok basit bir şey söylüyor:

“Bağ kur, yoksa kaybolursun.”

İnsan konuşmadan, dokunmadan, birinin hayatında iz bırakmadan yaşayamaz. Konfor güzel, evet… Ama tek başına bir yere kadar.

Bazen bir kahve eşliğinde edilen sohbet, sınırsız imkanlardan daha kıymetli işte.

Köşe: Burcu TÜBLEK